O zrozumieniu

Wczoraj patrzyłam jak matka Sary rozwiesza pranie,
kolorowe klamerki wyszarpywał wiatr
podkoszulki lądowały na trawie aż przez płot
widać było, jak skarpetki zwijają się a ona piła herbatę.
Uśmiech, który odesłała dziecku północy, tej niedalekiej
w końcu mogliby mieszkać wyżej, gdzie wiatr nie szarpie,
noc jest biała, ptaki nie zawracają przed południem,
znasz takie miejsce?

Sara wybuchła płaczem, jej czułki rozwijały się i zwijały.
Jej przyszły mąż, wychowany na komiksach, zmieści
rzeczywistość w jednej pięści, choć inni, których język
wydaje się ledwo wejrzeniem w głębię, popełniają te same błędy
przypuszczając, że człowiek wędruje z kluczem ptaków, powiewem
wiatru i nie wiem na czym to polega - porządek.